Geschreven door: Anita Rozendaal-Baaij
Hoe begrijpen paarden en mensen elkaar?
Paarden begrijpen ook heel goed wat jouw intentie is. Intentie betekent iets wat jij diep van binnen heel graag wilt.
Als je dat maar lang genoeg oefent spreek je dezelfde taal, zonder woorden te gebruiken.
Dat klinkt wel een beetje vaag toch? Maar ik heb een voorbeeld, dat heel mooi uitgelegd wordt door Yvet Blokesch. Yvet heeft haar eigen bedrijf in het trainen en beleren van paarden, genaamd Featherlighthorsemanship. Persoonlijk is Yvet wel een beetje mijn grote voorbeeld.
In het voorbeeld waar ik het over wil hebben gaat Yvet naast haar merrie staan en duwt tegen haar kont. Dit doet Yvet zonder dat ze ergens over nadenkt. De pony moet gewoon luisteren en de bedoeling is om de achterhand van de pony om te zetten.
Ze zegt; ik kan met mijn hele gewicht tegen haar aan duwen, maar ze zal geen stap verzetten. Als ik mijzelf heel erg focus op wat ik wil, namelijk dat ze zich draait en dan met die gedachte (intentie) naar mijn merrie toe loop, heb ik bijna geen aanraking nodig om haar om te zetten. Terwijl er eerst niets gebeurde, terwijl ik volop tegen haar aan duwde.
Ik ben dit zelf ook gaan oefenen met mijn verzorgpaard Phyllis. Mijn verzorgpaard is een merrie die overal op let en het heel moeilijk vind om te ontspannen. Elke keer als ik mijn verzorgpaard een simpele opdracht geef, denk ik heel goed na over de volgende dingen:
- Ben ik duidelijk genoeg?
- Hoe kan ik met een zo klein mogelijke hulp beginnen?
- Ik ben hier om Phyllis te helpen.
- Phyllis moet zich comfortabel voelen bij mij.
Wat jij diep van binnen echt denkt en voelt, merken de paarden. Phyllis was in de eerste periode dat ik haar leerde kennen heel schrikachtig. Als ik haar aan het longeren was en de deur van de bak ging open, dan kon ze daar al hard van schrikken.
Ik ben heel erg aan de slag gegaan met mijzelf. Alles wat ik met Phyllis oefende, deed ik met de
intentie om Phyllis te helpen ontspannen. En dat werkte sneller dan ik had verwacht. Ook als ze niet luistert, of niet doet wat ik had verwacht. Zolang ik maar zie dat zij het probeert, ben ik al tevreden.
Het is mijn verantwoordelijkheid om te zorgen dat ze zich prettig en veilig voelt bij mij. Wanneer ik heel uitbundig blij wordt wanneer ze iets goed geprobeerd heeft, zie je Phyllis helemaal opleven.
Ze is dan echt trots op zichzelf!
Inmiddels kan ik los met Phyllis door de bak lopen, waar ze mij overal volgt. Ook hebben wij zelfs een schriktraining onder het zadel gedaan! Als ik nu met Phyllis ga rijden, dan merk ik bijna niets uit mijn omgeving, ik ben volledig gefocust op Phyllis, het lijkt bijna een soort ‘trans’ waar wij dan inzitten.
De boodschap van dit stukje is eigenlijk heel klein en simpel en je hoort het vast ook wel eens van je instructrice of instructeur.
Zorg ervoor dat je duidelijk bent naar je paard, dat je echt overbrengt wat jij bedoelt. En doet jouw paard dit niet? Dan luistert hij wel, maar stel jij de vraag verkeerd.
Denk jij dat een zweep, sporen en teugels nodig zijn als jouw paard jou echt begrijpt?
Ik ben ervan overtuigd van niet.
Als je dat maar lang genoeg oefent spreek je dezelfde taal, zonder woorden te gebruiken.
Dat klinkt wel een beetje vaag toch? Maar ik heb een voorbeeld, dat heel mooi uitgelegd wordt door Yvet Blokesch. Yvet heeft haar eigen bedrijf in het trainen en beleren van paarden, genaamd Featherlighthorsemanship. Persoonlijk is Yvet wel een beetje mijn grote voorbeeld.
In het voorbeeld waar ik het over wil hebben gaat Yvet naast haar merrie staan en duwt tegen haar kont. Dit doet Yvet zonder dat ze ergens over nadenkt. De pony moet gewoon luisteren en de bedoeling is om de achterhand van de pony om te zetten.
Ze zegt; ik kan met mijn hele gewicht tegen haar aan duwen, maar ze zal geen stap verzetten. Als ik mijzelf heel erg focus op wat ik wil, namelijk dat ze zich draait en dan met die gedachte (intentie) naar mijn merrie toe loop, heb ik bijna geen aanraking nodig om haar om te zetten. Terwijl er eerst niets gebeurde, terwijl ik volop tegen haar aan duwde.
Ik ben dit zelf ook gaan oefenen met mijn verzorgpaard Phyllis. Mijn verzorgpaard is een merrie die overal op let en het heel moeilijk vind om te ontspannen. Elke keer als ik mijn verzorgpaard een simpele opdracht geef, denk ik heel goed na over de volgende dingen:
- Ben ik duidelijk genoeg?
- Hoe kan ik met een zo klein mogelijke hulp beginnen?
- Ik ben hier om Phyllis te helpen.
- Phyllis moet zich comfortabel voelen bij mij.
Wat jij diep van binnen echt denkt en voelt, merken de paarden. Phyllis was in de eerste periode dat ik haar leerde kennen heel schrikachtig. Als ik haar aan het longeren was en de deur van de bak ging open, dan kon ze daar al hard van schrikken.
Ik ben heel erg aan de slag gegaan met mijzelf. Alles wat ik met Phyllis oefende, deed ik met de
intentie om Phyllis te helpen ontspannen. En dat werkte sneller dan ik had verwacht. Ook als ze niet luistert, of niet doet wat ik had verwacht. Zolang ik maar zie dat zij het probeert, ben ik al tevreden.
Het is mijn verantwoordelijkheid om te zorgen dat ze zich prettig en veilig voelt bij mij. Wanneer ik heel uitbundig blij wordt wanneer ze iets goed geprobeerd heeft, zie je Phyllis helemaal opleven.
Ze is dan echt trots op zichzelf!
Inmiddels kan ik los met Phyllis door de bak lopen, waar ze mij overal volgt. Ook hebben wij zelfs een schriktraining onder het zadel gedaan! Als ik nu met Phyllis ga rijden, dan merk ik bijna niets uit mijn omgeving, ik ben volledig gefocust op Phyllis, het lijkt bijna een soort ‘trans’ waar wij dan inzitten.
De boodschap van dit stukje is eigenlijk heel klein en simpel en je hoort het vast ook wel eens van je instructrice of instructeur.
Zorg ervoor dat je duidelijk bent naar je paard, dat je echt overbrengt wat jij bedoelt. En doet jouw paard dit niet? Dan luistert hij wel, maar stel jij de vraag verkeerd.
Denk jij dat een zweep, sporen en teugels nodig zijn als jouw paard jou echt begrijpt?
Ik ben ervan overtuigd van niet.