Een lieve dekhengst
Jaren geleden stond de hengst Vlin van het Fjordenpaarden Stamboek bij ons ter dekking.
Zijn entree was overweldigend. Ik zal het nooit vergeten hoe een aftredende hengstenhouder zijn taak aan mij overgaf. De trailer ging open en daar kwam een brullende hengst de laadklep uitstromen. Zijn hoofd hoog boven zijn dikke hengstenhals en zijn lichaam trillend van opwinding. Hij schreeuwde het uit en draafde onstuimig naast de man richting de stallen. Vlin werd op stal gezet en er werd mij succes gewenst. Doei.
Daar stond ik dan en schrok wakker uit mijn mooie droom. Hengstenhouder worden, ach natuurlijk, waarom niet? Als doorgewinterde paardenvrouw doe je dat er toch gewoon even bij?
De hengst draaide rondjes in zijn stal en was zo opgewonden van de reis of de verandering van omgeving dat het zweet van zijn rug liep.
Help, dacht ik, wat nu? Ik durfde niet eens zijn stal in. Gelukkig kwam er een vriend die de hengst wat beter kende en even de tijd voor een onderonsje. Hij fluisterde iets in zijn oor en de hengst kalmeerde al snel.
De daarop volgende weken, maanden en jaren werd Vlin ons oogappeltje en de teddybeer van stal. Wat een goedaardig, lief en vriendelijk dier! Wat nou hengst? Het is dat hij merries moest dekken, wat hij natuurlijk met veel plezier en enthousiasme deed, maar verder was aan zijn gedrag niets te merken dat hij een hengst was.
Nooit bijten, nooit slaan, nooit door je heen lopen of vervelend zijn. Een kind kon op zijn rug zitten en kunstjes doen. Dit hebben we uiteraard laten zien op de hengstenkeuring.
Helaas is Vlin twee jaar later gecastreerd. Hij kwam niet door de nakomelingen-keuring. Hij had namelijk te weinig nakomelingen en enkelen van tegenvallende kwaliteit. Tja, als hengst moeten je genen perfect zijn, want een foutje of mindere kwaliteit is zo in een ras gefokt en het duurt generaties voor je dat er weer uit hebt.
Rare business, maar "zakelijk" wel te begrijpen.
De mens is dieren gaan fokken van hoge kwaliteit om afwijkingen, ziektes en nare karakters zoveel mogelijk uit te bannen. Ik ben wel eens benieuwd hoe de paarden er over een paar decennia uitzien. Misschien hebben we de OCD er dan ook weer uit en worden de dressuurpaarden al dansend geboren. Is er geen springpaard meer dat ooit weigert voor een sprong en fokken we schrik-vrije recreatiepaarden.
Ik hoop alleen niet dat we actief gaan klonen, want een tweede Vlin zal er voor ons nooit zijn en een kopie is nooit zo goed als het origineel!
Zijn entree was overweldigend. Ik zal het nooit vergeten hoe een aftredende hengstenhouder zijn taak aan mij overgaf. De trailer ging open en daar kwam een brullende hengst de laadklep uitstromen. Zijn hoofd hoog boven zijn dikke hengstenhals en zijn lichaam trillend van opwinding. Hij schreeuwde het uit en draafde onstuimig naast de man richting de stallen. Vlin werd op stal gezet en er werd mij succes gewenst. Doei.
Daar stond ik dan en schrok wakker uit mijn mooie droom. Hengstenhouder worden, ach natuurlijk, waarom niet? Als doorgewinterde paardenvrouw doe je dat er toch gewoon even bij?
De hengst draaide rondjes in zijn stal en was zo opgewonden van de reis of de verandering van omgeving dat het zweet van zijn rug liep.
Help, dacht ik, wat nu? Ik durfde niet eens zijn stal in. Gelukkig kwam er een vriend die de hengst wat beter kende en even de tijd voor een onderonsje. Hij fluisterde iets in zijn oor en de hengst kalmeerde al snel.
De daarop volgende weken, maanden en jaren werd Vlin ons oogappeltje en de teddybeer van stal. Wat een goedaardig, lief en vriendelijk dier! Wat nou hengst? Het is dat hij merries moest dekken, wat hij natuurlijk met veel plezier en enthousiasme deed, maar verder was aan zijn gedrag niets te merken dat hij een hengst was.
Nooit bijten, nooit slaan, nooit door je heen lopen of vervelend zijn. Een kind kon op zijn rug zitten en kunstjes doen. Dit hebben we uiteraard laten zien op de hengstenkeuring.
Helaas is Vlin twee jaar later gecastreerd. Hij kwam niet door de nakomelingen-keuring. Hij had namelijk te weinig nakomelingen en enkelen van tegenvallende kwaliteit. Tja, als hengst moeten je genen perfect zijn, want een foutje of mindere kwaliteit is zo in een ras gefokt en het duurt generaties voor je dat er weer uit hebt.
Rare business, maar "zakelijk" wel te begrijpen.
De mens is dieren gaan fokken van hoge kwaliteit om afwijkingen, ziektes en nare karakters zoveel mogelijk uit te bannen. Ik ben wel eens benieuwd hoe de paarden er over een paar decennia uitzien. Misschien hebben we de OCD er dan ook weer uit en worden de dressuurpaarden al dansend geboren. Is er geen springpaard meer dat ooit weigert voor een sprong en fokken we schrik-vrije recreatiepaarden.
Ik hoop alleen niet dat we actief gaan klonen, want een tweede Vlin zal er voor ons nooit zijn en een kopie is nooit zo goed als het origineel!
Proudly powered by Weebly