Een Superruin !
Ode aan de fjordenruin Silver !
In een advertentie zagen we een grote fjordenruin te koop. Vlak in de buurt, dus hup erheen! Met trailer of zonder trailer? Nou wacht even, gezien de prijs, zal het wel niet veel soeps zijn. Dus, maar zonder trailer maar mèt chip-reader, want hier klopt vast niets van.
Op koopjesjacht
Inderdaad, er klopte echt helemaal niets van. We kwamen aan op een terrein met een grote landbouwschuur, er liepen mensen, paarden, kippen, honden, pony’s en poesen rond. Help!
Wie spreken we aan? Gelukkig kwam er een meisje naar ons toe: “Hallo, jullie komen zeker voor de Halflinger?” Warm! Zoiets, maar dan anders…
Marktstallen
In de donkere stal konden we tussen 39 andere paarden de mooie fjordenruin herkennen. Hij was al gezadeld en in de bak werd er keurig op hem gereden. Hij leek perfect! Wat een plaatje om te zien.
Mijn paardenvriendin en ik keken elkaar aan: zullen we het risico nemen? Er zat vast een héle dikke adder onder het gras, daar komen we nog wel achter... maar zo op het oog, leek de ruin gezond, zonder gebreken, de papieren klopte met de chip en onder het zadel toonde hij geweldig.
Mogen we hem nog ruilen?
Eind van de dag stond de ruin bij ons op stal en nog geen dag later hadden we zijn “probleem” gevonden. De ruin was sterk oraal gericht, om het maar even zachtjes uit te drukken!! Hij hapte naar alles en beet zich een slag in het rond. We moesten er gelukkig om lachen omdat het te zot was voor woorden. Als je langs liep, kon je er van verzekerd zijn dat je met je jas aan de ruin bleef hangen. En het hoofdstel omdoen, vereiste rappe handjes. Tijdens het rijden, gooide hij zijn hoofd naar beneden, slingerde even met zijn hoofd en had vervolgens zijn eigen teugels te pakken. Dat was erg lastig sturen. Wel heel modern: Een zelfrijdende ruin...
Ook liep hij dwars door je heen. Héé, baasje, we gingen toch naar de wei?, dacht hij als we richting de bak gingen, en hup, daar lag ik languit op de grond, verschroeide handen van een halstertouw en de ruin stond een seconde later heerlijk te grazen in de wei.
Toch tevreden!
Maar een paar weken later, was de ruin toch onze super ruin geworden. Zijn amazone reed met hem de sterren uit de hemel, want hij bleek zeer talentvol voor dressuur en springen te zijn. We hadden snelle handen gekregen bij het opzadelen en poetsen, gaven hem altijd iets in zijn mond zodat hij druk met kauwen was. Een bordje bij de stallen: Pas op ! Super BIJT GRAAG ruin !
Ach, ieder mens heeft zo zijn rare 'dingetjes' dus waarom een paard niet...?
In een advertentie zagen we een grote fjordenruin te koop. Vlak in de buurt, dus hup erheen! Met trailer of zonder trailer? Nou wacht even, gezien de prijs, zal het wel niet veel soeps zijn. Dus, maar zonder trailer maar mèt chip-reader, want hier klopt vast niets van.
Op koopjesjacht
Inderdaad, er klopte echt helemaal niets van. We kwamen aan op een terrein met een grote landbouwschuur, er liepen mensen, paarden, kippen, honden, pony’s en poesen rond. Help!
Wie spreken we aan? Gelukkig kwam er een meisje naar ons toe: “Hallo, jullie komen zeker voor de Halflinger?” Warm! Zoiets, maar dan anders…
Marktstallen
In de donkere stal konden we tussen 39 andere paarden de mooie fjordenruin herkennen. Hij was al gezadeld en in de bak werd er keurig op hem gereden. Hij leek perfect! Wat een plaatje om te zien.
Mijn paardenvriendin en ik keken elkaar aan: zullen we het risico nemen? Er zat vast een héle dikke adder onder het gras, daar komen we nog wel achter... maar zo op het oog, leek de ruin gezond, zonder gebreken, de papieren klopte met de chip en onder het zadel toonde hij geweldig.
Mogen we hem nog ruilen?
Eind van de dag stond de ruin bij ons op stal en nog geen dag later hadden we zijn “probleem” gevonden. De ruin was sterk oraal gericht, om het maar even zachtjes uit te drukken!! Hij hapte naar alles en beet zich een slag in het rond. We moesten er gelukkig om lachen omdat het te zot was voor woorden. Als je langs liep, kon je er van verzekerd zijn dat je met je jas aan de ruin bleef hangen. En het hoofdstel omdoen, vereiste rappe handjes. Tijdens het rijden, gooide hij zijn hoofd naar beneden, slingerde even met zijn hoofd en had vervolgens zijn eigen teugels te pakken. Dat was erg lastig sturen. Wel heel modern: Een zelfrijdende ruin...
Ook liep hij dwars door je heen. Héé, baasje, we gingen toch naar de wei?, dacht hij als we richting de bak gingen, en hup, daar lag ik languit op de grond, verschroeide handen van een halstertouw en de ruin stond een seconde later heerlijk te grazen in de wei.
Toch tevreden!
Maar een paar weken later, was de ruin toch onze super ruin geworden. Zijn amazone reed met hem de sterren uit de hemel, want hij bleek zeer talentvol voor dressuur en springen te zijn. We hadden snelle handen gekregen bij het opzadelen en poetsen, gaven hem altijd iets in zijn mond zodat hij druk met kauwen was. Een bordje bij de stallen: Pas op ! Super BIJT GRAAG ruin !
Ach, ieder mens heeft zo zijn rare 'dingetjes' dus waarom een paard niet...?
Proudly powered by Weebly