De buitenrit
Mijn buurvrouw vraagt of ik met haar een keer een buitenritje wil maken. Zij op haar Fjord en ik op mijn jonge merrie. Na enig aandringen van haar kant zeg ik aarzelend: "Ja". Gelukkig is het plan niet al te gauw en kan er nog van alles gebeuren.
Geen ontkomen meer aan
Er kunnen spelbrekers zijn zoals de kinderen die net dié dag ziek zijn, of het weer dat ineens bar en boos wordt. Maar nee, niets van dit alles; een paar dagen later is het stralend weer en ik kan geen geldig excuus verzinnen om buurvrouw af te bellen. Ik begrijp ook zelf niet waarom ik er tegenop zie. Bovendien is dit dé ideale gelegenheid om met het jonge paard op pad te gaan. Daar gaan we dan. Twee vrouwen te paard en omdat de kinderen naar school zijn, hebben we genoeg tijd voor een mooie route. Het ziet er allemaal prachtig uit; maar schijn bedriegt. Ik ben gespannen want er kan van alles gebeuren zoals loslopende honden, een fazant die ineens opvliegt uit de bosjes, een brommer die rakelings langs ons scheurt of de paarden die een slecht humeur hebben en elkaar gaan trappen waarbij ze uiteraard onze knieschijven niet ontzien.
'Zerveus en nenuwachtig'
De buurvrouw bekent dat ze ook een beetje zenuwachtig is. Allebei waren we ooit van die jonge meiden die vroeger niet waren weg te slaan op de manege. We waren er altijd en zo zeker van onszelf dat we pas gelukkig waren als de paarden die we reden, zeer temperamentvol waren. Hoe gekker hoe beter en niet één keer in ons jonge leven is er een situatie geweest die twijfels of angst opriep. Nee hoor, buurvrouw was er zo eentje die stiekem op paarden klom die ergens in een weiland stonden en ik was er één die achteraan in de groep tijdens een buitenrit het paard even inhield om dan in een snelle galop aan te sluiten als het arme dier in paniek raakte omdat de afstand met de groep te groot werd.
Waarom nu dan zo nerveus? Ja, een positie als jonge meid is natuurlijk anders dan die van een moeder die straks weer thuis moet zijn voor de kinderen. Nog maar een paar jaar geleden heb ik kinderen gekregen en leefde mijn lichaam een eigen leven tijdens de periode van voeden en nachtbraken. De kinderen waren erg afhankelijk en hoewel ze nu alweer naar school gaan, is die afhankelijkheid niet minder geworden. Ik ben een verantwoordelijk mens geworden en ik kan het me niet permitteren om uitgeschakeld te worden door een lelijke val of erger…..
Brave paarden !
Maar gelukkig, het buitenritje is uitstekend verlopen en we waren erg trots op onze brave paarden. Ik heb mezelf en mijn merrie aan niet al te veel risico’s blootgesteld. Maar hoe doen die vrouwen in de topsport het toch, die een gevaarlijk parcours afleggen in de Military, of een uitputtingsslag leveren tijdens een Endurance-rit (180 km. dàt is pas een buitenrit…).
Allerlei gedachten die ineens worden onderbroken door een vraag van manlief: "En, hoe was de buitenrit? Nog een stukje gegaloppeerd?"
Waarop ik antwoord: "Prima, fluitje van een cent...."
Geen ontkomen meer aan
Er kunnen spelbrekers zijn zoals de kinderen die net dié dag ziek zijn, of het weer dat ineens bar en boos wordt. Maar nee, niets van dit alles; een paar dagen later is het stralend weer en ik kan geen geldig excuus verzinnen om buurvrouw af te bellen. Ik begrijp ook zelf niet waarom ik er tegenop zie. Bovendien is dit dé ideale gelegenheid om met het jonge paard op pad te gaan. Daar gaan we dan. Twee vrouwen te paard en omdat de kinderen naar school zijn, hebben we genoeg tijd voor een mooie route. Het ziet er allemaal prachtig uit; maar schijn bedriegt. Ik ben gespannen want er kan van alles gebeuren zoals loslopende honden, een fazant die ineens opvliegt uit de bosjes, een brommer die rakelings langs ons scheurt of de paarden die een slecht humeur hebben en elkaar gaan trappen waarbij ze uiteraard onze knieschijven niet ontzien.
'Zerveus en nenuwachtig'
De buurvrouw bekent dat ze ook een beetje zenuwachtig is. Allebei waren we ooit van die jonge meiden die vroeger niet waren weg te slaan op de manege. We waren er altijd en zo zeker van onszelf dat we pas gelukkig waren als de paarden die we reden, zeer temperamentvol waren. Hoe gekker hoe beter en niet één keer in ons jonge leven is er een situatie geweest die twijfels of angst opriep. Nee hoor, buurvrouw was er zo eentje die stiekem op paarden klom die ergens in een weiland stonden en ik was er één die achteraan in de groep tijdens een buitenrit het paard even inhield om dan in een snelle galop aan te sluiten als het arme dier in paniek raakte omdat de afstand met de groep te groot werd.
Waarom nu dan zo nerveus? Ja, een positie als jonge meid is natuurlijk anders dan die van een moeder die straks weer thuis moet zijn voor de kinderen. Nog maar een paar jaar geleden heb ik kinderen gekregen en leefde mijn lichaam een eigen leven tijdens de periode van voeden en nachtbraken. De kinderen waren erg afhankelijk en hoewel ze nu alweer naar school gaan, is die afhankelijkheid niet minder geworden. Ik ben een verantwoordelijk mens geworden en ik kan het me niet permitteren om uitgeschakeld te worden door een lelijke val of erger…..
Brave paarden !
Maar gelukkig, het buitenritje is uitstekend verlopen en we waren erg trots op onze brave paarden. Ik heb mezelf en mijn merrie aan niet al te veel risico’s blootgesteld. Maar hoe doen die vrouwen in de topsport het toch, die een gevaarlijk parcours afleggen in de Military, of een uitputtingsslag leveren tijdens een Endurance-rit (180 km. dàt is pas een buitenrit…).
Allerlei gedachten die ineens worden onderbroken door een vraag van manlief: "En, hoe was de buitenrit? Nog een stukje gegaloppeerd?"
Waarop ik antwoord: "Prima, fluitje van een cent...."